Πίτ

(Pitt). Επώνυμο 2 Άγγλων πολιτικών. 1. Γουίλιαμ (Γουεστμίνστερ 1708 – Χέιζ, Κεντ 1778). Στα 40 χρόνια της πολιτικής του δράσης, που συνοδευόταν από τη θερμή και πολλές φορές ενθουσιώδη λαϊκή συμπαράσταση, η Μεγάλη Βρετανία αναπτύχθηκε σε μεγάλη αυτοκρατορική δύναμη (αρκεί να αναφερθεί η κατάκτηση της Ινδίας και του Καναδά), ενώ στο εσωτερικό ενισχύθηκε το κοινοβουλευτικό συνταγματικό σύστημα. Κύριο χαρακτηριστικό της σταδιοδρομίας του είναι ότι την πέρασε ολόκληρη στα έδρανα της Βουλής των Κοινοτήτων. Πολύ σπάνια και για σύντομα διαστήματα μετείχε στην κυβέρνηση (σε σημαντικές όμως στιγμές για την αγγλική ιστορία) και μια μόνη φορά έγινε πρωθυπουργός (1766-1768). Άρχισε τη σταδιοδρομία του το 1735, όταν εμφανίστηκε ξαφνικά στο προσκήνιο με τις βίαιες επιθέσεις του εναντίον της επίμονα συντηρητικής και διεφθαρμένης κυβέρνησης Γουόλπολ. Αυτό τον έκανε εξαιρετικά δημοφιλή και η λαϊκή του δύναμη αυξήθηκε περισσότερο όταν, μετά την πτώση του πανίσχυρου πρωθυπουργού, η βασιλική παρέμβαση τον εμπόδισε να αναλάβει την πρωθυπουργία. Πολύ γρήγορα όμως έγινε φανερό ότι οι ορθές πολιτικές διαπιστώσεις του και η μεγάλη λαϊκή υποστήριξη τον αναδείκνυαν σε προσωπικότητα που δεν ήταν δυνατόν να αγνοηθεί. Υπουργός στην κυβέρνηση του δούκα του Νιούκασλ, μπήκε πάλι στην κυβέρνηση το 1757 ως υπουργός Στρατιωτικών στην πιο δραματική στιγμή του Επταετούς Πόλεμου, όταν η εξέλιξη της σύγκρουσης φαινόταν εξαιρετικά δυσμενής για τη Μεγάλη Βρετανία. Η ηγεσία του Π. ενέπνευσε θάρρος και η τολμηρή και πολύμορφη δραστηριότητά του και η συμπαράσταση ολόκληρου του λαού συνέβαλαν στην αναστροφή της τύχης του πόλεμου. Αυτό ήταν πραγματικός θρίαμβος για τον Πιτ. Αφού ο βασιλιάς του έδωσε τον τίτλο του κόμη του Τσάταμ, έγινε τελικά πρωθυπουργός. Αλλά δοκίμασε σκληρή απογοήτευση, γιατί σιγά-σιγά η λαϊκή υποστήριξη τον εγκατέλειψε και γρήγορα έγινε στόχος βίαιων επικρίσεων και κατηγοριών. Παραιτήθηκε και αποσύρθηκε στην ιδιωτική ζωή. Ξαναγύρισε στην πολιτική το 1778, πικρά απογοητευμένος από την ανακήρυξη της αμερικανικής ανεξαρτησίας που, κατά τη γνώμη του, ο βασιλιάς και η κυβέρνηση του δεν είχαν την πολιτική ετοιμότητα να προλάβουν. Πέθανε ενώ εκφωνούσε λόγο μέσα στο Κοινοβούλιο. 2. Π. Γουίλιαμ, ο λεγόμενος Π. ο Νεότερος (Χέιζ, Κεντ 1759 – Πούτνεϊ Λονδίνο 1806). Γιος του προηγούμενου, υπήρξε εξίσου ικανός πολιτικός, προικισμένος με εξαιρετική ρητορική ικανότητα, οξύς και όχι σπάνια σαρκαστικός. Eξελέγη μέλος της Βουλής των Κοινοτήτων σε ηλικία 21 ετών σε στιγμή κοινοβουλευτικής κρίσης. Ο Π. αναμείχθηκε πολύ στη σύγκρουση μεταξύ των ουίγων, του Νορθ και του Φοξ, και του βασιλιά και σε δυο χρόνια έγινε πρωθυπουργός. Αντίθετα από τον πατέρα του, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του στην κυβέρνηση των δημόσιων πραγμάτων, στηριζόμενος όμως περισσότερο στην εύνοια του Στέμματος παρά στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η πολιτική σταδιοδρομία του μπορεί να χωριστεί σε δύο μέρη: το πρώτο είναι αφιερωμένο στις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις και το δεύτερο στη μεγάλη σύγκρουση με την επαναστατική Γαλλία και το Ναπολέοντα. Η πρώτη δεκαετία της διακυβέρνησης Π. συμπίπτει πραγματικά με μια περίοδο μεγάλης οικονομικής ακμής που ακολούθησε τη βιομηχανική επανάσταση. Ορθές και κατάλληλες δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις και χρηστή διοίκηση συνετέλεσαν ώστε να φέρουν στη χώρα μια ευημερία άγνωστη έως τότε. Οι πρώτες όμως νίκες των γαλλικών στρατευμάτων στην Ευρώπη τον ανάγκασαν γρήγορα να αναμειχθεί στον δαίδαλο των διεθνών ανταγωνισμών. Ο Π. αντελήφθη πολύ καλά ότι η επανάσταση, αντί να εξασθενήσει τη Γαλλία, της έδινε νέο σφρίγος και τέθηκε επικεφαλής του αντιγαλλικού συνασπισμού. Αλλά το Κοινοβούλιο και η κοινή γνώμη δεν τον ακολούθησαν για πολύ καιρό. Η αύξηση του φορολογικού βάρους, η αβεβαιότητα της διαμάχης και οι μεγάλοι κίνδυνοι που τη συνόδευσαν, απογοήτευσαν τελικά και τους πιο θερμούς οπαδούς του. Ο Π. εγκατάλειψε τότε την κυβέρνηση (1801) ενώ ο Άντινγκτον –που τον αντικατέστησε– συνήψε το 1802 ειρήνη με τη Γαλλία. Πριν περάσουν δύο χρόνια παρουσιάστηκε πάλι η γαλλική απειλή· αυτό ήταν επιβεβαίωση της άποψης του Π. ότι επιβαλλόταν πάλη μέχρις εσχάτων. Το 1804 ανέλαβε πάλι την κυβέρνηση. Τώρα, όμως, στο βάρος του πόλεμου με τον Ναπολέοντα είχαν προστεθεί και σοβαρά εσωτερικά προβλήματα και σκληρή κοινοβουλευτική αντιπολίτευση. Δεν άντεξε περισσότερο, και δύο χρόνια αργότερα πέθανε, σε ηλικία μόλις 47 ετών. Οι δύο Ουίλιαμ Πιτ έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αγγλική πολιτική. Ο Ουίλιαμ Πιτ ο Νεότερος ασχολήθηκε σχεδόν μόνιμα με την πολιτική. Ο πατέρας Ουίλιαμ Πιτ, ελάχιστες φορές πήρε μέρος στην κυβέρνηση.